Μαθαίνοντας τα Παιδιά να Διαχειρίζονται τα Συναισθήματά τους

ΤΡΟΠΟΙ ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ ΘΥΜΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!

 

Είναι σωστό και σημαντικό όλοι μας να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε, είτε πρόκειται για ένα θετικό συναίσθημα είτε για αρνητικό. Πολλά παιδιά είναι παρορμητικά και συμβαίνει συνήθως όταν κάτι τους ενοχλεί, να αντιδρούν επιθετικά. Τότε εμείς οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα τους και να τα βοηθάμε να εκφράζουν το όποιο αρνητικό τους συναίσθημα με έναν πιο λειτουργικό τρόπο.

Όπως συνηθίζεται να μαλώνουν τα αδέρφια στο σπίτι, έτσι και στο σχολείο καμιά φορά, τα παιδιά στη τάξη μπορεί να δημιουργήσουν ένταση στο παιχνίδι τους. Στη δική μας τάξη του Προπρονηπίου (ΠΠΝ4- παιδαγωγός Δέσποινα Τραπεζανλίδου) μια μέρα μας επισκέφτηκαν δύο…

…κουκλίτσες, ο Πιπίνος με τη Κοκκινομαλού. Τα παιδιά παρακολούθησαν τις δύο κούκλες να τσακώνονται γιατί η Κοκκινομαλού άρπαξε ένα απ’ τα μπισκότα του Πιπίνου, χωρίς να τον ρωτήσει. Μα δεν ήξερε όμως ότι ήταν δικά του και εκείνος όταν την είδε θύμωσε τόσο πολύ που …τη δάγκωσε! Φεύγοντας πικραμένη και πονεμένη η Κοκκινομαλού απ’ τη σκηνή, τα παιδιά είδαν τότε να επισκέπτεται τον Πιπίνο εκείνον που έφταιγε για την άσχημη συμπεριφορά του. Ποιος λέτε να ήταν;  Μα φυσικά ο κύριος.. Θυμός!

Μέσα από την ιστορία αυτή, τα παιδιά κατάλαβαν πως όταν τσακωνόμαστε με τους φίλους μας, έρχεται ο κύριος Θυμός που μας θυμώνει και μας οδηγεί να κάνουμε κακό στους φίλους μας, ενώ δε το θέλουμε. Αποφασίσαμε πως μπορούμε να είμαστε πιο δυνατοί από τον κ. Θυμό και να τον διώχνουμε χωρίς να πονάμε τον άλλον. Καταλάβαμε ωστόσο πως δεν είναι κακό να θυμώνουμε αλλά είναι άσχημο να πληγώνουμε τους φίλους μας ή ακόμα και εμάς τους ίδιους, επειδή θυμώσαμε.

Στο τέλος της ιστορίας συζητήσαμε αν μας αρέσει να είμαστε θυμωμένοι και αν όχι, γιατί. Όλα τα παιδιά συμφωνούσαν πως δε τους αρέσει να θυμώνουν για διάφορους λόγους που καταγράψαμε σε έναν πίνακα αναφοράς.

ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΘΥΜΩΝΩ ΓΙΑΤΙ :

-κοροϊδεύω τους φίλους μου

– χτυπάω τους φίλους μου

– κλαίω δυνατά και χτυπιέμαι

Στην κουκλοθεατρική μας ιστορία, ο Πιπίνος στο τέλος μας βοήθησε με έναν τρόπο να διώχνουμε το θυμό μας όποτε μας επισκέπτεται…
Θυμήθηκε τα λόγια της δασκάλας του, που του είχε πει πως όταν θυμώνει, μπορεί να το λέει σε εκείνη ή στη μαμά του και να πηγαίνει να διώχνει το κ. Θυμό παίζοντας με λίγη πλαστελίνη που θα τη ζυμώνει δυνατά μέχρι να νιώσει πιο ήρεμος. (Καταλήγει να φτιάξει τη «πίτα» του Θυμού!). Θα μπορούσε ακόμα αν θέλει και να ζωγραφίσει μέχρι να αισθανθεί πως δεν είναι πια θυμωμένος. (Έτσι φτιάχνει τη ζωγραφιά που έδιωξε το θυμό!). Εμπλουτίσαμε λοιπόν κι εμείς στη τάξη μας, τη γωνιά της σκέψης στην οποία πάμε όταν ξεχνάμε κάποιον από τους κανόνες μας.

 

Πλέον δε θα σκεφτόμαστε μόνο γιατί αυτό που
κάναμε  δεν ήταν σωστό, αλλά θα διώχνουμε
και το θυμό μας με λίγη  πλαστελίνη ή με …χρώματα!
Τόσο απλά!
Γιατί είπαμε: είμαστε πιο δυνατοί από εκείνον!

Μια απ’ τις δραστηριότητες που κάναμε και άρεσε πολύ στα παιδιά, ήταν το παιχνίδι με το ζάρι των συναισθημάτων. Καθισμένα στο κύκλο, ένα ένα παιδί ερχόταν, έριχνε το ζάρι και μιμούνταν τη φατσούλα με το συναίσθημα που πετύχαινε. Πότε γινόταν θυμωμένο, πότε χαρούμενο ή λυπημένο και πότε έκπληκτο!

Είμαι θυμωμένος!!!                                                                          Είμαι έκπληκτη!!!

Είμαι χαρούμενος!!!

Βάλαμε μουσική, χορέψαμε και κάθε φορά
που η μουσική σταμάταγε είχαμε και διαφορετικό συναίσθημα.
Όπως εδώ που ξαφνικά γίναμε όλοι έκπληκτοι!

Και επειδή έχουμε και καλλιτεχνική φύση φτιάξαμε χαρούμενα
προσωπάκια κολλώντας…  μαυρομάτικα φασόλια.

Παίζοντας με τα συναισθήματά μας περάσαμε όμορφες δημιουργικές στιγμές και καταλάβαμε συγχρόνως πόσο όμορφο είναι όχι μόνο να τα εκδηλώνουμε απλώς, αλλά και να τα εκδηλώνουμε με έναν διαφορετικό τρόπο!!!

Τι μπορείτε να κάνετε στο σπίτι!

Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως γονείς μια έκρηξη θυμού του παιδιού μας, θα πρέπει να σκεφτόμαστε αρχικά ότι εμείς λειτουργούμε ως πρότυπα μίμησης γι’ αυτά:

  • Οι δυνατές φωνές και ιδιαίτερα μια σωματική τιμωρία είναι καλύτερο να αποφεύγονται!
  • Η χρήση φράσεων όπως: «είσαι κακό παιδί», (δεν υπάρχουν κακά παιδιά αλλά κακές πράξεις). Επιδοκιμάζουμε και επικρίνουμε πάντα τη πράξη του παιδιού και όχι το ίδιο το παιδί!
  • Αγνοούμε τυχόν άσχημες κουβέντες του παιδιού και το βοηθάμε να ηρεμήσει απομονώνοντάς το για λίγα λεπτά για παράδειγμα στο δωμάτιό του. Ο χρόνος που θέτουμε είναι ανάλογα με την ηλικία του παιδιού ( 2χρονών για 2 λεπτά κ.λ.π)!

Τέλος δε θα πρέπει να ξεχνάμε να ενθαρρύνουμε και να επιβραβεύουμε τα παιδιά μας όταν υιοθετούν μια επιθυμητή συμπεριφορά. Με λίγη υπομονή και σταθερότητα απ’ τη μεριά μας, η οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά του παιδιού μπορεί να περιοριστεί και να αποκτηθεί και ο απαραίτητος έλεγχος του θυμού του!!!

ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ