Ο Μαγικός Κόσμος της Λιλιπούπολης!!!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο…

          Σήμερα θα ήθελα να διαβάσω ένα παραμύθι στο παιδί μου, αλλά δε ξέρω ποιο! Θα ήθελα να είχε  ίσως, ένα μικρό κουκλόσπιτο μέσα στο δάσος; Ή ένα ταξίδι για το φτερό μιας νεράιδας ή της δροσοσταλίδας ενός φύλλου μιας ανθισμένης κερασιάς; Δεν μπορώ να αποφασίσω αλήθεια… Πόσο διαφορετική είναι, κι αν είναι, η πραγματικότητα με τα παραμύθια!

«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν καλημέρα ή καλησπέρα, τι ώρα να έχει πάει πάλι; Να που η νεράιδα μεγάλωσε όμως και από το κουκλόσπιτο πήγε στο σχολείο, ή το ανάποδο  -δεν έχει διαφορά, παίζοντας μαθαίνεις. Απέκτησε φίλους, όνειρα, ελπίδες και στόχους. Ήθελε να γίνει η πρώτη νεράιδα, αλλά είχε δρόμο μπροστά της να τα καταφέρει. Σκέφτηκε τις φίλες της και το παιχνίδι τους στο κουλόσπιτο.

Η Σοφία έχει φτιάξει με μεράκι και αγάπη αυτό το κουκλόσπιτο. Είναι πολύχρωμο, με πολλές καρδιές κι ένα γαλαζοπράσινο κήπο. Η Χριστίνα έβαλε τα δέντρα στη σειρά, έβαλε πιο φωτεινό πράσινο χρώμα και τακτοποίησε τις γωνιές με απαλά υφάσματα. Της άρεσε πολύ η οργάνωση. Η Αννίτα πρόσθεσε άρωμα γιασεμιού και φύτεψε  αγριολούλουδα πλάι σε ένα ροζ ξύλινο φράχτη. Η Μαρία ονειρευόταν το κουκλόσπιτο με τετράγωνα παράθυρα και ορθογώνια πόρτα. Της άρεσε βέβαια που ήταν φτιαγμένα με καραμέλες και κίτρινες μαργαρίτες, αλλά θα προτιμούσε έναν κισσό να τις περικλείει με ασφάλεια.

Η Ρούλα δε ξεχνούσε ποτέ να βάλει πορτοκαλί χρώμα στα παράθυρα για να είναι πιο φωτεινά τα όνειρα και πιο χαρούμενα τα συναισθήματα των κοριτσιών. Είναι σημαντική η ενσυναίσθηση, αναγνώριση, εξέλιξη και κατανόηση των συναισθηματικών δεξιοτήτων. Η Αμάντα φρόντιζε να ξεκινά πάντα η μέρα τους με τραγούδια και αγκαλιές και τα βράδια τους διάβαζε παραμύθια για να κοιμηθούν γλυκά σε ένα ζεστό, οικογενειακό περιβάλλον.Η Εριέττα γέμιζε με μωβ χρώμα τις δύσκολες μέρες τους κι ετοίμαζε τα ταξίδια στη χώρα της μαγικής φασολιάς με τη σοκολατένια λίμνη. Η Σωτηρία τις άκουγε πάντα με προσοχή. Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον να σε ακούει με προσοχή. Μερικές φορές δε χρειάζεσαι απαντήσεις, μόνο κατανόηση!

Η Δέσποινα φρόντιζε πάντα να είναι καθαρές και καλοχτενισμένες.Καθώς τις περιποιόταν, τους τραγουδούσεΗ Σταυρούλα πάντα ευγενική και πρόθυμη, γέμιζε τα δέντρα με καρπούς και με ασημί ανταύγειες στόλιζε τις κουρτίνες. Η Αλεξάνδρα φρόντιζε πάντα να είναι γεμάτο το τραπέζι με καλό, υγιεινό φαγητό. Η Πόπη φώναζε καθημερινά το γιατρό να ρωτήσει τη γνώμη του για τα γεύματα, αλλά και να παρακολουθεί τα κορίτσια. Της άρεσε να απολαμβάνει τα τιτιβίσματα των πουλιών. Η Βάσω τις τσίγκλαγε να βγουν το βράδυ κρυφά, να ψάξουν για χρυσές γαρδένιες. Το ήξερε καλά εκείνη πως φύτρωναν μόνο όταν είχε γλυκές βαρδιές.

Η Ιωάννα φρόντιζε  τα ζώα  του γειτονικού δάσους, τα πουλιά και μάζευε παπαρούνες με χρυσόσκονη. Η χρυσόσκονη ήταν μαγική και τις ταξίδευε στον κόσμο της φαντασίας και της δημιουργίας. Τις έβαζε κρυφά στις τσέπες των κοριτσιών για να τις μοιράζουν στα παιδιά. Η Ρέα έλεγχε πάντα οι ντουλάπες να είναι γεμάτες με φορέματα της θάλασσας, με παντελόνια του ουράνιου τόξου και με το γέλιο της τάραζε όμορφα τις ανήσυχες μέρες.  Ήξερε πως μέσα από τα δύσκολα, αλλά και τα εύκολα, μέσα από τις εμπειρίες τους, μάθαιναν πως να μαθαίνουν και δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Θα ήταν έτοιμες και για την επόμενη χρονιά με ό,τι αυτή έφερνε!

Η Βούλα τους μιλούσε για την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας και τους πήγαινε επισκέψεις σε σημαντικούς χώρους. .  Η Βεατρίκη συμπλήρωνε την καθημερινότητα με κόκκινες πινελιές, τις ταρακουνούσε να χορέψουν, να δουν τον κόσμο με άλλα μάτια. Η Γκέλυ λάτρευε  τα ήθη κι έθιμα του τόπου μας.  Ήθελε να γεμίζει τις μέρες καινούργιες εμπειρίες. Η Σοφία τους μάθαινε τα χρώματα με τις μίξεις τους και τους έδειχνε νέους τρόπους να ζωγραφίζουν τους στόχους τους.

Όλα τα κορίτσια ήταν άξια καταρτισμένα, συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και αγαπούσαν πολύ τα παιδιά. Είχαν την ικανότητα να τα φροντίζουν με ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Ήταν σίγουρη πως αυτή και οι φίλες της, θα γινόντουσαν σπουδαίες νεράιδες.

Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες σε εκείνο το κουκλόσπιτι, ώσπου μια δυνατή βροχή το γκρέμισε. Και μύριζε θυμάρι… Τα κορίτσια στεναχωρήθηκαν, δεν είχαν πια σπίτι. Έπρεπε να βρουν λύση να το ξαναφτιάξουν πιο γερό. Μην τυχόν ξαναγκρεμιστεί και χτυπήσει ή λυπηθεί κάποιο παιδί. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, δε θα ξαναέλουζε αλμυρό νερό τα δελφίνια, δε θα χόρευαν ξανά πεταλούδες την Άνοιξη.

Έτσι, ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ μαζί και οι γονείς, και σε λιγότερο από όσο θέλει ένας νάνος να περπατήσει πάνω σε ουράνιο τόξο για να βρει το θησαυρό, κατάφεραν να χτίσουν ένα πιο γερό κουκλόσπιτο, που μέσα του θα έκρυβε όλους τους θησαυρούς του κόσμου, τις φωνές των παιδιών. Όλοι παρέα έκαναν μια γιορτή κι έδωσαν εκείνη τη μέρα στο κουκλόσπιτο το όνομα ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ!»