"Μέρα Χαράς, Περηφάνιας, Συγκίνησης" 🎓
🔸 Ευχαριστούμε πολύ που εμπιστευτήκατε τα παιδιά σας στην οικογένεια της Λιλιπούπολης και ΜΑΖΙ αγαπήσαμε…, φανταστήκαμε…, δημιουργήσαμε…., καταφέραμε…, αυτονομηθήκαμε…, εξελιχθήκαμε… και είμαστε ΕΤΟΙΜΟΙ να ανέβουμε το επόμενο σκαλί της εκπαιδευτικής βαθμίδας!
🔹 ΕΥΧΌΜΑΣΤΕ Η ολόπλευρη ανάπτυξή τους μέσα από την ομάδα της Λιλιπούπολης να τα υποστηρίζει καθημερινά στην πνευματική τους συγκρότηση και εξέλιξη, με έντονο το αίσθημα συμπόνοιας, ενσυναίσθησης, ανοχής, ευγνωμοσύνη και κοινωνική ευθύνη και γι’ αυτό αισθανόμαστε απερίφραστη περηφάνεια!
Σχόλια γονέων
Αποφοίτηση…
Μέρες αιωρείται η λέξη στο σπίτι μας. Στέκει ανάμεσα στα παιχνίδια, στα δωμάτια του σπιτιού μας, στα σχέδια για διακοπές, στα σχέδια γενικά… Αυτό το “έχουμε καιρό μέχρι να πάει δημοτικό” δεν ήταν τόσο μακρινό τελικά.
Αποφοίτηση…
Χαρά και περηφάνια και συνάμα ένα άγχος για το αύριο. Μια αγωνία για όσα μας περιμένουν στην επόμενη πόρτα που δε θα γράφει πάνω της Λιλιπούπολη. Που δεν θα έχει την Ελένη ή τη Μαρία στην πόρτα να χαμογελούν. Δε θα έχει την Εριέτα ή τη Μαίρη στην τάξη να αγκαλιάζουν.
Λιλιπούπολη θα πει αγκαλιά.
Θα πει συνέπεια, μεθοδικότητα, δουλειά.
Μα πάνω και πέρα από όλα Λιλιπούπολη θα πει αγάπη.
Λιλιπούπολη θα πει οικογένεια…
Μωρό μπήκε και φεύγει παιδί.
Ένα μοναχοπαιδί της καραντίνας δίχως εμπιστοσύνη στον εαυτό του, δίχως κοινωνικότητα κι αυτονομία.
Βλέπω τον γιο μου κι αναγνωρίζω πάνω του κάθε μικρό κατακτημένο βήμα προς έναν πιο ώριμο εαυτό, προς μια αυτοπεποίθηση που δεν ήταν δεδομένη αλλά ζητούμενη.
Πόσο σημαντικό είναι να αφήνεις το παιδί σου το πρωί και να μην έχεις καμία ανησυχία για το αν έμαθε, αν διασκέδασε, αν είχε όρια, αν ήταν προστατευμένο; Και πόσο περήφανο σε κάνει κάθε μικρή ή μεγάλη του κατάκτηση προς την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη, την βαθύτερη κατανόηση του τεράστιου κόσμου μας, την ανθρωπιά, τη γνώση.
Φεύγουμε με τα μάτια γεμάτα δάκρυα ευγνωμοσύνης και την καρδιά γεμάτη αγάπη. Μια αγάπη που θα κουβαλάμε πάνω μας σαν φυλαχτό, σαν πολύτιμο κειμήλιο των πρώτων σχολικών μας χρόνων.
Αν οι τάξεις είχαν φωνή θα αντηχούσαν τα γέλια.
Αν η αυλή είχε φωνή θα βούιζε σαν μελίσσι από τα παιχνίδια.
Αν η καρδιά μας είχε φωνή, θα ψιθύριζε Λιλιπούπολη…
Δε λέμε αντίο. Αντίο λένε όσοι δεν αγαπήθηκαν ποτέ κι εμείς αγαπηθήκαμε πολύ και ειλικρινά.
Λέμε καλή αντάμωση.
Λέμε ευχαριστώ.
Λέμε πως δε θα ξεχάσουμε ποτέ.
Και πως κάπως, κάποτε, στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε και θα ξαναγκαλιαστούμε…
