Πώς εμείς οι γονείς μπορούμε να εμπνεύσουμε τα παιδιά μας
να θέτουν στόχους, αλλά και να τους ολοκληρώνουν!
Η Αθωότητα των Παιδιών
Παιδική ηλικία: Αθωότητα, ανεμελιά, φαντασία, πίστη στο ανέφικτο, στο «μαγικό». Πού πηγαίνουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μας με τα χρόνια; Πώς απομακρυνόμαστε από το παιδί που κάποτε ήμασταν; Τι κρατάμε και τι χάνουμε; Πόσο συχνά αναπολούμε στιγμές που όλα έμοιαζαν αλλιώς;Όλα έμοιαζαν με παιχνίδι, με περιπέτεια, και αναρωτιόμαστε τι έγινε στην πορεία. Πότε έφυγαν όλα αυτά και τηθέση τους πήρε η συνεχής πίεση του χρόνου, το άγχος, ο ρεαλισμός και η αγωνία για το αύριο;
Σαν ενήλικες γινόμαστε πιο πραγματιστές, πιο πεζοί, πιο υπεύθυνοι, πιο σοβαροί. Ξαφνικά δεν επιτρέπονται οι τρέλες, γιατί δεν ταιριάζουν με τους κοινωνικούς μας ρόλους. Ξεχνάμε όμως ότι στην πορεία γίναμε γονείς και μεγαλώνουμε παιδιά, τα οποία έχουν δικαίωμα να ζήσουν την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά, να γνωρίσουν την αθωότητα. Εγκλωβιζόμαστε στον καθωσπρεπισμό και χάνουμε σταδιακά την ταυτότητά μας. Όταν ρωτάμε τους ενήλικες ποια είναι τα «θέλω» τους, τα όνειρά τους δυσκολεύονται να τα κατονομάσουν και όταν το κάνουν προβάλλουν αμφισβήτηση και αμφιβολίες, αλλά και πολλά εμπόδια και δικαιολογίες που δεν τους αφήνουν να φτάσουν στο στόχο τους. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε σα γονείς. Δε διδάσκουμε τα παιδιά μας να θέτουν στόχους και να μην τους ολοκληρώνουν κιόλας…
Όταν όμως θέσεις την ίδια ερώτηση στα παιδιά, δε σταματούν να μιλούν και να αφηγούνται όλα αυτά που θέλουν να κάνουν στη ζωή τους και αν εσύ, ο μεγάλος, τους σταματήσεις για λίγο λέγοντας ότι αυτά είναι δύσκολα να γίνουν, σε κοιτούν τόσο παράξενα που αισθάνεσαι ότι έκανες λάθος που έβαλες τη λογική του ενήλικα στον παιδικό συνειρμό.Πόσο διαφορετικός θα ήταν άραγε ο κόσμος μας αν μπορούσαμε μεγαλώνοντας να κρατήσουμε κάτι από τον παιδικό μας εαυτό;Τα παιδιά γεννιούνται με άδεια τα δοχεία αγάπης, πίστης, ενοχής, φόβου, θυμού, ζήλειας. Εμείς τα γεμίζουμε καθημερινά αναλόγως των εμπειριών μας, των αγωνιών μας και των δικών μας προσωπικών βιωμάτων. Και αυτά επιπροσθέτως με κάθε ενήλικα που μπαίνει στη ζωή τους.
Αυτό που γνωρίζει καλά η ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ και το προσφέρει κάθε μέρα είναι τα «θέλω» των παιδιών! Τα παιδιά θέλουν κίνητρα, έμπνευση, δύναμη, κάτι που δε θα τα αφήσει ποτέ να γίνουν στείροι και «γκρίζοι». Θέλουν στόχους, όνειρα, λύσεις που θα τα πάνε πιο κοντά στο προσωπικό τους όραμα. Θέλουν δημιουργικότητα, καινοτομία, πρόκληση. Θέλουν ρίσκο, αναζήτηση στο καινούριο, και καθόλου βαρεμάρα ρουτίνα και ανία… τους προβληματισμούς τους κάνουν στόχο και τις ανησυχίες λύσεις!
Αυτή είναι η παιδική αθωότητα που την αφήνουμε πίσω μας, χάνοντας ίσως την πιο σοβαρή προίκα της γέννησής μας!
Η οικογένεια της Λιλιπούπολης!